บทที่1 BLINDNESS

บทที่1 BLINDNESS
“อาจเป็นเพราะแสงแดดที่ส่องต้องพื้นหญ้า เงาท้องฟ้าที่ตกต้องพื้นหินอ่อน พัดลมตัวเล็กที่พัดเอื่อย”

-เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ในความสลัว ในห้องที่มีทีวี มีหนังสือ มีโทรศัพท์ มีคอมพิวเตอร์ มีหน้าต่างที่เปิดกว้างสู่ข้างนอก แต่ตาทั้งสองข้างของเธอถูกปิดไว้ด้วยผ้าสีดำที่คาดปิดไปถึงหู เธอนั่งอยู่อย่างนั้น ห้องหมุนไปรอบๆ แล้วเวลาก็ผ่านไป
-พัดลม ผืนหญ้า นกที่บินโฉบไปบนฟ้า

“อาจเป็นเพราะความเบื่อหน่าย”

-Credit+Music
-เธอเดินเอื่อยไปบนท้องถนน และผ้าก็ปิดตาเธออยู่
-เธอนั่งดูทีวีที่บ้าน แต่เธอก็นั่งไปอย่างนั้นเอง เพราะผ้าปิดตาเธออยู่
เสียงพี่ชายเธอพูดขณะเดินผ่าน “นั่งดูตาไม่กระพริบเลยนะ” เธอหันไปทางพี่ชายเธอ และแล้วเขาก็มีผ้าปิดตาเหมือนกัน แต่เธอไม่เห็นหรอกเพราะเธอมีผ้าปิดตาอยู่
-นั่งลงกินข้าวกับเพื่อนๆ แต่ผ้าก็ปิดตาเธออยู่ เธอคิดว่าเธอควรหัวเราะ พอเธอหัวเราะ ทุกคนก็เงียบ
-เธอยังเดินเอื่อยไปบนท้องถนน และผ้าก็ยังปิดตาเธออยู่ เสียงรถเบรกดังเอี๊ยด ดูเหมือนจะรถชนคนเข้า คนรอบๆเธอต่างวิ่งเข้าไปดู เธอหยุด เธอจะหันไปไหม หรือเธอจะเดินต่อไป
-Title
-เธอเดินต่อไป แล้วเสียงความวุ่นวายก็ค่อยๆหายไป

“อาจเป็นความสวยงาม ที่ฉันมองไม่เห็น”

-เธอนั่งลงในห้องสลัวๆ เปิดโคมไฟอย่างที่เคยทำ เปิดลิ้นชัก แล้วก็หยิบสมุดเล่มนึงออกมา เธอหยิบดินสอขึ้นมาแล้วก็เริ่มเขียน “ The process of my blindness started when…”